Posebno je osetljiva i opasna uloga glumaca i pozorišnih ljudi, jer scena bez publike (i vlasti) ne postoji. Motiv pozorišne družine koja se nevoljno zaplete među zaraćene strane je često korišćen (setite se filma Karlosa Saure „Aj, Karmela“). U Markovićevom filmu, u zimu 1993. grupa istaknutih beogradskih glumaca kreće na „tezgu“ ka zapadnim granicama „oslobođenog srpstva“. Jedan autobus stiže po njih, još jedan od mitskih autobusa vrste „firma Krstić“, i tu počinje putešestvije od nemila do nedraga, po zaraćenim zonama gde se puca zarad ostvarenja suludih nacionalističkih planova.

Vodeći svoje nesrećne i zbunjene junake iz jedne opasnosti u drugu, Goran Marković je uspeo da do kraja sačuva stilsku boju ironične, gorke komedije. Glumci počinju da otkrivaju šta ih je snašlo, trudeći se da sačuvaju zrno dostojanstva svoje profesije. I na kraju, nađu se tamo odakle su pošli, postiđeni i spremni da nikom ne otkriju šta ih je snašlo. Druga krupna vrednost filma je ansambl-gluma. Petnaestak naših najboljih glumaca igra izvrsno, bez ego-nadgornjavanja. Tihomir Stanić, Dragan Nikolić, Mira Furlan, Gordan Kičić, sve do upečatljivih epizoda Novaka Bilbije, Emira Hadžihafizbegovića i Sergeja Trifunovića, koji je ulogu legendarnog komandanta beogradskih tigrova ostvario sa ciničnim, prepoznatljivim šarmom. Na kraju, kao u Andrićevoj „Aski“ Jadranka Jelene Đokić iskupljuje družinu i dostojanstvo profesije. Sve to valja videti svojim očima!