Već ovim filmom Antonioni je potvrdio svoj rediteljski talenat koji će vrhunac doživeti početkom šezdesetih u četiri filma koji predstavljaju svojevrsni ciklus: „Avantura“ (1960), „Noć“ (1961), „Pomračenje“ (1962) i „Crvena pustinja“ (1964); junaci ovih filmova su sličnog društvenog položaja, dezorijentisani i u potrazi za sopstvenim identitetom.
Nova faza Antonionijevog stvaralaštva nastaje njegovim napuštanjem Italije, najpre u Veliku Britaniju gde snima možda svoj najpoznatiji (po nekima i najbolji, ali svakako najkultniji) film „Blow Up“ („Uvećanje“, 1966); zanimljivost vezana za našu kinematografiju jeste učešće ovog Antonionijevog filma na festivalu u Kanu 1967. godine kada je unapred favorizovan kao potencijalni dobitnik Zlatne palme (što se na kraju i dogodilo), iako su mnogi smatrali da je pravi pobednik Festivala trebalo da postane film Aleksandra Saše Petrovića „Skupljači perja“, koji je na kraju morao da se zadovolji specijalnim priznanjem. Antonioni u Americi realizuje „Zabriskie Point“ (1970) i „Profesiju: reporter“ sa Džekom Nikolsonom(1975). Deset godina kasnije doživljava moždani udar, usled čega ostaje paralizovan i bez mogućnosti govora. Uprkos tom nepremostivom hendikepu da sam režira, po njegovim instrukcijama Vim Venders 1995. godine snima film „Beyond the Clouds“ (američki naziv), a iste godine Američka filmska akademija mu u noći Oskara dodeljuje specijalnu nagradu sa obrazloženjem „za priznanje njegovog pripadanja među najveće vizuelne stiliste kinematografije“ (Antonioni je najbliži Oskaru bio kada je za „Uvećanje“ nominovan u kategorijama za najbolju režiju i scenario). Poslednja dva filma koja je potpisao kao reditelj bili su autobiografski dokumentarni „Michelangelo Eye to Eye“ (takođe američki naziv) i omnibus „Eros“ koji je zajednički režirao sa Stivenom Soderbergom i Vongom Kar Vaijem.
Antonionijev opus najbolje je sažeo Tomazo Kjareti koji je jednom prilikom zapisao:“On ostaje vezan za zemlju i za čoveka, a nebo prepušta anđelima i pticama“.