Film nije umetnost originala, i to usložnjava sam zadatak filmskih arhivista, koji osim pozitiva, koji mogu da se prezentuju putem projekcije, čuvaju i negative, kao i ostale materijale nastale u procesu nastanka filmskog dela. U novije vreme, poslednjih dvadesetak godina, pojavilo se i pitanje restauracije kao i kod mnogo mlađih umetnost. Tu je i dilema, da li sačuvati film na nekom digitalnom nosaču ili u njegovoj filosofskoj i tehnološkoj suštini, kao umetnost analogne, hemijski obrađene, prirodnim svetlom eksponirane trake.
Sledeći problem oko filmske umetnosti, je i činjenica da film može da bude i primarni ili sekundarni istorijski izvor, interesantan za etnologe, istoričare, sociologe, psihologe, kao i istoričare drugih umetnosti, dakle da umetničko delo, nosi i neki drugi relevantan skup informacija. Tačnije film kao nasleđe, nije isklučivo interesantan samo za arhiviste filmske građe.
Najbolji primer iz naše prakse je dokumentarni zapis, najstariji film te vrste na Balkanu, KRUNISANJE KRALJA PETRA I (1904) koji je dugo bio u posedu Srpske pravoslavne crkve, zatim prebačen u Jugoslovensku kinoteku i zakonom zaštićen, a mikrofilmovi materijala bili su pohranjeni čak i u Hilandaru. Pošto su autori dva Britanca, film je automatski bio interesantan i kao svedočanstvo britanskog prisustva na ovim prostorima. Fragmenti iz crne Gore i primorja, Šibenika i Zadra, učinili su da ga u ovim sredinama smatraju najstarijim,ili najvažnijim materijalom.
Van njegove filmske vrednosti, a po mišljenju filmskih eksperata jedan je od najkompletnijih dokumentarnih dela svoje epohe, KRUNISANJE ..., je bilo dragoceno i vojnim istoričarima, heraldičarima, arhitektama, demografima, sociolozima, ...
Jedna od radikalnih teza u filmskoj arhivistici bila je da i igrani filmovi imaju dokumentarne kvalitete, pa čak i oni kvazi istorijski koji simuliraju druge epohe, jer svaki od njih je dragocen zapis o vremenu u kojem je nastao. Ova teza je naročito bila omiljena u Francuskoj, žestoko branjena od strane profesora Marka Feroa (Marc Fereau), sa kojom je svojevremeno skandalizovao i filmski Beograd, a njen đavolji advokat bio je veliki reditelj Žan Lik Godar (Jean Luc Godard) koji je bio ubeđen da su pravi dokumentarni filmovi oni koji su snimani kao igrani i vice versa. Film kao istorijski dokument je bila i tema jedne od retkih prilika kada je SANU prigrlio filmske stvaraoce i istoričare.
U III milenijumu, eri vizuelnih komunikacija,i digitalnih informacija,kada slika nastaje algoritamskim a ne hemijskim putem, film kao takav spreman je da u celovitosti postane muzejski eksponat. Vizuelni similakrumi filma, preuzeće njegovo mesto, kao što se to desilo u likovnoj umetnosti, sa nestankom nekih starih tehnika. Ali poenta ostaje ista. Piksel, sličica, fotogram, ostaje ono što je identitet i što je predmet budućeg arhiviraanja i prezervacije. I povelja UNESCO-a o pokretnim slikama, već je zrela za redefiniciju. Zato je sa nekada umetnošću budućnosti, filmom, da njena budućnost počne odmah, kako bi bila sačuvana za neke buduće generacije, kao slika onoga što će biti naša prošlost.
Primer filma, generalno može da bude interesantan i za ostale civilizacijske artefakte, koje smo procenili kao bitne za nacionalno i globalno nasleđe. A tehnologije će se menjati, sa ubrzanjem koje je postalo naša sudbina, gde je sadašnjost već prošlost neposredne budućnosti.