naslovna | o nama | festivalski izveštaji | godišnje nagrade | članovi | tekstovi | arhiva | kontakt

 


 

 



 
DEJAN DABIĆ O FILMU "ZAVET"
EMIRA KUSTURICE



 

Go To   FIPRESCI    
The International Federation
of Film Critics
Official site

Filmovi i festivali iz ugla profesionalnih kritičara

»ZAVET«, režija: Emir Kusturica
uloge: Uroš Milovanović, Marija Petronijević, Aleksandar Berček, Predrag-Miki Manojlović, Ljiljana Blagojević, Ivan Maksimović, Kosanka Đekić, Stribor Kusturica, Vladan Milojević.


Scena iz trećeg Kusturičinog filma »Dom za vešanje«, kada jedan od junaka pokušava da preskoči sopstvenu senku, mogla bi biti metafora za opis njegovog filmskog opusa nakon prva dva remek-dela »Sjećaš li se, Doli Bel« i »Otac na službenom putu«. Potreba da stilizaciju magičnog realizma (koji je, na neki način, postao zaštitni znak hispanoameričke literature) i oniričke prizore, neretko na ivici apsurda (dovoljno je podsetiti se Felinija), u stilizacijskom smislu primeni na svaki film, primetna je i u njegovom najnovijem ostvarenju »Zavet«.

Priča bi, naizgled, bila jednostavna da nije propuštena kroz Kusturičin specifični filmski jezik (mada ne treba prevideti činjenicu da je Kusturica potpisan i kao prvi scenarista ispred Ranka Božića koji je i izmislio ovu filmsku priču, iz čega neminovno sledi zaključak da je »Zavet« imao mnogo scenarističkih »ruku«); deda šalje unuka u grad da proda kravu i ispuni njegov zavet – treba da kupi ikonu i nešto što mu na srcu leži i naravno, da dovede sebi ženu. U ispunjavanju zaveta deda Živojina, unuk Cane zaljubljuje se u devojku Jasnu upadajući u isto vreme u sukob sa kriminalnom družinom koju predvodi beskrupulozni bos Bajo, koji sa Jasnom ima druge planove; Canetu u svemu pomažu unuci dedinog pobratima Trifuna.
»Zavet« je dodatno obogaćen u vizuelnom smislu Živojinovom naklonošću ka tehnološkim izumima (periskopima i svakojakim čudima) koji u ovom filmu imaju svoje puno dramaturško opravdanje neretko dovedeno do apsurda kao u slučajevima kada on učiteljicu Bosu štiti od neumornog udvarača iz Ministarstva. Kusturični kadrovi su furiozni, sve vrca od energije i vizuelnosti, ali ne možemo se oteti utisku da su scene ucelinjene sa nedovoljno strpljenja i pomalo aljkavo (najnoviji, kao i nekoliko prethodnih filmova, Kusturica kao da radi u žurbi, jureći sopstvenu imaginaciju i rokove za snimanje i montažu); ta nezaokruženost u zanatskom i emotivnom smislu itekako smeta gledaocima koje ne zadovoljava samo onaj prvi, najosnovniji sloj vizuelnih senzacija (Kusturica nije površan reditelj, njegov film pun je različitih sineastičkih, i ne samo sineastičkih posveta, čak i malih ličnih »obračuna«, kao npr.onaj sa vulkanizerkom Srbljanović, ali utoliko pre se vidi isforsiranost njegove filmske strukture i »štepovi« u naraciji).

I u »Zavetu«, Kusturica je ostao dosledan kombinovanoj glumačkoj igri naturščika i vrhunskih glumačkih profesionalaca. Tako naspram debitanata Uroša Milovanovića i Marije Petronijević (Cane i Jasna), stoji vrh domaćeg filmskog glumišta – Aleksandar Berček (deda Živojin), Predrag-Miki Manijlović (Bajo) i Ljiljana Blagojević (učiteljica Bosa); zapažena je, kao i u prethodnom Kusturičinom filmu, uloga njegovog sina Stribora koji je, osim što je odigrao lik Topuza, jednog od Trifunovih unuka, istovremeno napisao i originalnu muziku za film. Sve to u kombinaciji sa kamerom iskusnog Milorada Glušice, deluje efektno, ali i pomalo već vidjeno. Da li je reč o potrošenom autorskom konceptu ili nečem drugom, pokazaće verovatno Kusturični sledeći filmovi?

 

Dejan Dabić
 

 

 

naslovna | o nama | festivalski izveštaji | godišnje nagrade | članovi | tekstovi | arhiva | kontakt

 

 

© Copyright YU FIPRESCI 2006-07.  Sva prava zadrzana. Mail to WEBMASTER